تل مشهور باکون در استان فارس، دشت مرودشت، در نزدیکی تخت جمشید واقع شده است، این تل شامل دو تپه بوده که قدمت یکی از آن ها نسبت به دیگری بیشتر می باشد. آثار تاریخی یافت شده در این تپه متعلق به پنج هزار سال قبل از میلاد است و تپه ی دیگر آثارش از قدمت کمتری برخوردار بوده، همچنین گورستانی در این مکان دیده شده است. مصالح بکار رفته در خانه های این منطقه چینه و کاهگل می باشد و دوره های پس از آن لاپویی و بانش نام دارد. در دوره ی لاپویی بیش از 100منطقه ی اقامتگاهی در کناره ی رود کور قرارداشته و در دوره ی بانش تعداد ساکنان کناره رود کاهش یافته است. سفال های بدست آمده بیانگر آن می باشد که این سفال ها دست ساز بوده و رنگ های بکار رفته در آن طیفی از سیاه تا قهوه ای تیره است. از جمله اشیا یافت شده در این تل می توان به ظرف سنگی، لوله های سفالی، تیغ، سردوک ها، داس، چکش و مخروط های سنگی اشاره کرد، وسعت این منطقه پنجاه و چهار هزار مترمربع بوده و دارای خاک رسی می باشد.
بعلت کاوش هایی که توسط پروفسورهرتسفلد انجام گردید چهار طبقه از چهار دوره در تل تابکون کشف شد. در طبقه نخست باتوجه به شواهد موجود و نتایج کاوشگران، مردمان آن در چادر سکونت داشتند. در طبقه بالاتر آثار کلبه های کوچک (شبیه به لانه) و بهم متصلی قرار داشته که در آن استخوان های بز کوهی دیده شده است. بعلت وجود مجسمه های کوچک از موجودات گوناگون شبیه اسباب بازی کودکان به همراه مجسمه هایی از انسان ها که بدون سر نیز بوده، گمان آن می رود که آن ها بت می پرستیده اند و همچنین آثار یافت شده در طبقه های سوم و چهارم شبیه به طبقه دوم بوده و حکایت از آن دارد که فواصل زمانی آن زیاد نبوده است.
