مدرسه امامیه یکی از مدارس تاریخی شهر اصفهان است که در اطراف میدان کهنه اصفهان قرار گرفته است. این مدرسه هم اکنون امامیه نامیده می شود اما در دوره پهلوی امامی و در دوره های قبلی بابا قاسم نامیده می شده است. بابا قاسم نام عارفی از قرن هشتم هجری است که نام کامل وی ابوالقاسم محمد بوده است. وی در سال 741 ه.ق از دنیا رفته و بر سر مزار وی گنبدی ساخته می شود. گفته می شود این گنبد به محلی برای تدریس می شود. بعد از مدتی مدرسه ای در نزدیکی این مقبره ساخته می شود که به همان نام مدرسه بابا قاسم شناخته می شود. در کنار مدرسه مسجد و بناهای دیگری نیز ساخته می شود که مجموعه بابا قاسم یا امامیه را تشکیل می دهند.
تنها کتیبه ای که تاریخی بر آن ذکر شده است بر ایوان شمالی مدرسه قرار گرفته است. این کتیبه نیز در رقم دهگان دچار آسیب شده است اما کارشناسان بر این باورند که بنا در فاصله بین سال های 720 تا 740 ه.ق ساخته شده است. نام سلطان ابی الحسن طالوت دامغانی به عنوان بانی ساخت مدرسه ذکر شده است. وی از شاگردان ابوالقاسم ابوالمحمد بوده و بنا بر برخی اقوال مدرسه را برای تدریس استاد خود برپا می دارد. این مدرسه به سان اغلب مدارس تاریخی به صورت چهار ایوانی و در دو طبقه ساخته شده است. در میان این چهار ایوان حیاط مدرسه قرار گرفته و در میان حیاط حوضی تعبیه شده است. در ایوان جنوبی مدرسه شبستانی گنبد دار تعبیه شده که در واقع محلی برای اقامه نماز بوده است.
در اطراف سایر ایوان ها ایوان های کوچکتری به چشم می خورد که به حجره های محل اقامت طلاب منتهی می شود. طبقه اول و طبقه دوم پر از حجره های متعددی است که تعداد آن ها به 23 حجره می رسد. در سراسر ایوان های مدرسه کاشی های فیروزه ای، لاجوردی و سفید به چشم می خورد. مقرنس کاری های ظریف نیز در ایوان های این مدرسه دیده می شود. کتیبه ای دو گانه دور تا دور حیاط مسجد را در بر گرفته است. کتیبه بالاتر منقش به آیات نورانی سوره دهر و در کتیبه دوم نیز سوره مبارکه فتح نقش بسته است. بیشتر شهرت این مدرسه و شبستان آن به محرابی است که هم اکنون در موزه متروپولیتن نگهداری می شود. این محراب با کاشی های معرق و آراسته به نقوش گل و بلبل و چندین کتیبه آراسته شده است.
