بند امیر که به پل – بند امیر شهره است یکی از آثار تاریخی شهر شیراز است که بیش از 1000 سال قدمت دارد. این بند تاریخی که بر روی رودخانه خروشان کر احداث شده است در نزدیکی روستای تاریخی بند امیر و در 60 کیلومتری شهر شیراز قرار گرفته است. این پل- بند تاریخی دارای 75 متر طول و نه متر ارتفاع بوده و از آثار تاریخی به جا مانده از زمان آل بویه است. برخی اما ساخت این پل را به زمان ساسانیان نسبت می دهند در حای که برخی متون تاریخی ساخت آن را در دوران آل بویه تایید می کنند. مصالح اصلی تشکیل دهنده بند سنگ های تراش خورده است که با ملات ماسه و سیمان مستحکم شده اند. ساخت بند به گونه ای بوده که ابزار فولادی نمی توانسته آن را خراش دهد و یا آسیبی به آن وارد کند.
عرض بند نیز به گونه ای بوده است که دو سوار پهلو به پهلوی هم میتوانستند از روی آن عبور کنند. این بند سبب کنترل جریان رودخانه خروشان کر میشده است. بالا آوردن سطح آب برای مصارف کشاورزی و صنعتی از دلایل ساختن این بند یا سد بوده است. در دو طرف این بند در سمت چپ و راست رودخانه دو کانال انحرافی تعبیه شده بود که می توانست آب کل رودخانه کر را انتقال دهد.. برای حل مشکل سرریز آب نیز سرریزهایی در طول بند تعبیه شده بود و بسیاری از روستاهای اطراف با این بند آب مورد نیاز خود را تامین می کردند. 13 دهانه با طاق ضربی نیز در مجموعه بند - پل ایجاد شده است. پل درست بر روی تاج بند ساخته شده است.
در نزدیکی سد ده آسیاب سنگی تعبیه شده بود تا از نیروی آب نهایت استفاده را ببرند و هم اکنون بقایای این آسیاب های سنگی در اطراف پل به چشم می خورد. بر اساس متون تاریخی و نوشته های به جا مانده از ابن بلخی و مقدسی این پل سرزمین خشک و بی محصول را به سرزمینی خرم تبدیل کرده بود. به نظر می رسد این پل در زمان حکومت عضدالدوله دیلمی از پادشاهان آل بویه و در تاریخ 349 هجری قمری ساخته شده و به همین دلیل به نام بند عضدی نیز شناخته می شود. بند امیر بارها مورد بازسازی و مرمت قرار گرفته است و هم اکنون نیز به عنوان بند و پل بر روی رودخانه کر کارایی خود را حفظ کرده است.
