ابوالفوارس جلال الدین شاه شجاع، فرزند مبارزالدین محمد، یکی از سلاطین مقتدر سلسله آل مظفر بود که در سال 733 هجری قمری در شهر یزد متولد شده است. وی پس از مرگ پدرش که موسس سسلسله آل مظفر بود بر تخت سلطنت نشست و در بین دو واقعه تاریخی خونبار حمله مغول ها و حمله تیمور به ایران به تخت سلطنت نشست. نقل است که وی تنها پادشاه ایرانی بود که توان مقابله با تیمور لنگ را داشت و اگر در زمان حمله تیمور زنده بود وی هرگز نمی توانست چنینی تاخت و تازی در سرتاسر ایران داشته باشد. شاه شجاع علاقه وافری به شعر و هنر داشته و البته در امور دینی نیز بسیار سخت گیر بود. دوران حکومت شاه شجاع دوران آرامش نسبی مردمان ایران پس از حمله خونین مغولان تلقی می شود.
این پادشاه که بر خلاف پدرش به حسن خلق شهره و در بین مردمان بسار محبوب بود در سال 786 هجری قمری پس از 53 سال زندگی و تحمل یک دوره بیماری در شهر شیراز در گذشت. با مرگ شاه شجاع سلسله مظفریه نیز دیگر به روزهای اوج خود بازنگشت و به سرعت از صحنه سیاسی روزگار محو شد. شاه شجاع قبل از مرگ وصیت کرده بود که وی را در مجاورت محمود قطبالدین در مکان منتسب به مصلی به خاک بسپارند. وی امیرالدین اختیار کرمانی را نیز مامور کرده بود تا پس از مرگ وی جنازه اش را در موقعیت مناسب به مدینه منوره منتقل نماید اما به دلیل اختلافاتی که پس از مرگ وی در بین جانشینانش حادث شد این امر هیچگاه به وقوع نپیوست.
در سال 1192 هجری قمری و به هنگام سلطنت کریم خان زند سنگ قبری درخور بر روی مزار وی نسب شد و با خط زیبای نستعلیق نام متوفی با طول و تفصیل فراوان بر روی سنگ قبر درج گردید. اگر چه تصمیماتی برای ساخت مقبره بر فراز آرامگاه وی گرفته شده بود اما این اتفاق نیز در دوره کریم خان رخ نداد. در سال 1338 هجری شمسی با تلاش انجمن آثار ملی مقبره ای با طراحی علی سامی ساخته شد. بنای آرامگاه از سطح زمین فاصله داشته و با سه پله به محوطه متصل می شود. مقبره بر روی چهار ستون سنگی تراش خورده استوار است که گنبدی با کاشی کاری فیروزه ای به شکل خاص بر روی آن قرار گرفته است و اشعاری از حافظ در مدح شاه شجاع بر روی آن نگارش شده است. در داخل مقبره نیز کاشی کاری های زیبایی با معرق ترکیب شده و چشم انداز بسیار زیبایی را پدید آورده است. اشعار حافظ نیز که در مدح شاه شجاع سروده شده با خطی خوش در داخل گنبد مقبره به چشم می خورد.