قلات شاه که با نام قه لاتی شای نیز شناخته می شود یکی از دژهای تاریخی استان آذربایجان غربی است که در یکصد و بیست کیلومتری شهر مهاباد و در نزدیکی روستای داغه قرار گرفته است. این دژ تاریخی از طریق مسیر جاده مهاباد به سردشت به راحتی قابل دسترسی است. دژ که قدمت آن به دوران مادها باز می­گردد در منطقه باستانی منگور و بر بلندای کوهی قرار گرفته است. قلات در واقع به صخره ای اطلاق می شود که با کمی تغییر به عنوان قلعه مورد استفاده قرار می گیرد. مادها در دورانی که هنوز مرکزیت ثابتی نداشتند در دشت مهاباد و در کنار سواحل رودخانه مهاباد که بسیار حاصلخیز بود اسکان می گزینند و این قلات به دلیل قرارگرفتن در منطقه ای صعب العبور و کوهستانی مکان مناسبی برای در امکان ماندن از یورش دشمنان بوده است.

قلات شاه قریب به هشتاد متر ارتفاع داشته و دسترسی به آن نیز تنها از یک مسیر امکان پذیر است که آن هم در ضلع غربی کوه قرار گرفته است. همین محدودیت دسترسی ضریب امنیتی قلات را افزایش داده و دسترسی دشمنان به آن را بسیار دشوار می نموده است. آنطور که به نظر می رسد این صعب العبوری سبب شده بود تا این دژ تا همین یک قرن پیش مکانی برای در امان ماندن یاغیان و گاه اشرار باشد به گونه ای این دژ همواره پر از داستان ها و افسانه های مختلف و هیجان انگیز است. دسترسی به دژ قلات شاه تنها با یک کوهنوردی حداقل شش ساعته میسر است. با رسیدن به داخل قلات آثاری از بناهای مسکونی به چشم می خورد.

 گرچه اغلب سازه ها به طور کامل فروریخته است اما هنوز هم می توان ردپای منابع ذخیره آب یا همان آب انبارها را بوضوح تشخیص داد. این آب ابنارها در فصول پرباران وظیفه ذخیره آب را بر عهده داشته اند. در این قلات آثار دو راهروی بلند نیز به چشم می خورد. یکی از راهروها با 18.5 متر طول به تعداد 10 اتاق منتهی می شود. اتاق ها نیز مستطیل شکل بوده و دارای طول 5.5 متر و عرض 3 متر است. یکی دیگر از راهروها که به شکل حرف تی انگلیسی می باشد دارای 17.5 متر طول بوده و به چندین اتاق مستطیل شکل منتهی می شود. در ساخت بناهای داخل قلات تنها از لاشه سنگ استفاده شده است و گاهحتی نشانی از ملات نیز به چشم نمی خورد.

در این دژ سفال هایی بسیار ساده و ابتدایی به دست آمده است که نشان از دست ساز بودنشان دارد. این سفال ها دارای خشونتی ظاهری است که نشان می دهد از شرایط پخت خوبی برخوردار نبوده است. این نظریه وجود دارد که شاید کوه پخت سفال ها در داخل دژ بوده و از امکانات و شرایط چندان مناسبی برخوردار نبوده است. بنابر نظریه باستان شناسان سنگ بنای اولیه این دژ در دوره هزاره اول قبل از میلاد و توسط افراد بومی بنیان نهاده شده است و سپس در دوران مادها مورد گسترش قرار گرفته است. این دژ که در ارتفاع 2803 متری واقع شده است سال ها مکانی برای پناه گرفتن عشایر این منطقه بوده است.