عزیزالدین نسفی دانشمندی که به پیر صدیق یا پیر حمزه ی سبز پوش مشهور است. او در ماواالنهر می زیست و در سال 617 هجری قمری پس از حمله ی مغولان محل زندگی خود را ترک گفت. عزیزالدین نسفی را منسوب به شهر نخشب یا نسف ،در ازبکستان امروزی، می دانند. وی یکی از نویسندگان ماهر در زبان پارسی بود. نسفی پس از سفر های بسیار که در کتاب "کشف الحقایق" نیز آمده است، به اصفهان و پس از آن به شیراز مهاجرت کرد و سپس به ابرقو(ابرکوه) رفت و در همان جا نیز در گذشت.
نسفی کتاب های بسیار دارد که مهم ترین آنها به کشف الحقایق است. نسفی یک از تاثیر گذار ترین افراد در فلسفه ی اسلامی می باشد.
قدمت آرامگاه وی به دوران سلجوقیان می رسد و دارای محرابی بسیار چشم نواز است که مزین به کتیبه هایی است که با کتیبه های معروفی چون مدرسه ی حیدریه در قزوین، مسجد جامع ورامین و مقبره ی پیر بکران در اصفهان برابری می کند.
گچبری های خط نسخ و شکل های اسیمی و گل و بوته ها در اطراف محراب و همچنین آیات 20تا 42 سوره هل آتی و دو آیه ی آخر سوره ی بقره در اطراف محراب نوشته شده اند.
آرامگاه نسفی در سال 1313 با شماره ی 205به ثبت اثار ملی رسیده است.
