مسجد جامع داراب قدیمی ترین اثر تاریخی شهر داراب در استان فارس است که در مرکز این شهر قرار گرفته است. این مسجد تاریخی به جهت دارا بودن چهار مناره که بر خلاف مناره های معمول مدور هم نیستند یکی از منحصربفردترین ابنیه های تاریخی در تمام جهان است. این مسجد خشتی و آجری در دوره سلجوقیان ساخته شده است اما از تاریخ دقیق ساخت آن اطلاعی در دست نیست. برخی اما این بنا را متعلق به دوران ایلخانی و یا دوره صفویه می دانند گرچه احتمال ساخت این بنا در دوره سلجوقی بیشتر است. این بنای زیبا در دوره صفویه نیز به طور اساسی مرمت و بازسازی شده است. مسجد به صورت مستطیل بوده و در چهار گوشه آن چهار مناره یا برج قرار گرفتهاند. حیاط مسجد با پوشش از درختان نخل، پرتقال و نارنج به زیبایی آراسته شده است.
هر یک از مناره های این مسجد دارای یازده ضلع بوده و بر روی هر یک از اضلاع با آجر و گچ قاب هایی ایجاد شده است. بر روی مناره ها با خط کوفی آیاتی از کلام الله مجید و عبارات شریف لا اله الا الله، محمد رسول الله و نام مبارک امیر المومنین(ع) به کرات تکرار شده است. مناره ها دارای درب ورودی بوده و با گذر از درب ورودی و بالا رفتن ار مسیر پلکانی داخل مناره یک مسیر به پشت بام مسجد و مسیری دیگر به انتهای مناره منتهی می شود. برخی از مناره های در دوره های مختلف بازسازی شده اند اما برخی دیگر به همان شکل و شمایل اولیه خود باقی مانده اند. مناره ها در طرفین شبستان مرکزی مسجد واقع شده اند.
شبستان مرکزی وسیع ترین بخش داخلی مسجد است و در دو طرف شمالی و جنوبی آن ایوان هایی بزرگ و وسیع و در ضلع غربی آن ایوانی کوچک با سقفی کوتاه تعبیه شده است. داخل شبستان و ایوان ها فاقد تزئینات بوده و سقف به صورت طاق های ضربی چشم هر بیننده ای را می نوازد. شبستانی دیگر در یک سوی دیگر مسجد قرار گرفته است که کوچکتر از شبستان مرکزی بوده و اطراف آن را اتاق هایی کوچک در بر گرفته اند. این شبستان ها به وسیله راهروها یا به عبارتی دالان های مختلف به حیاط مسجد و سایر بخش های آن متصل می شوند. معماری خاص این مسجد و شباهت هایی که به آرامگاه پدر بانو نور جهان، ملکه ایرانی هندوستان، در هند دارد و وجود چهار مناره تاریخی و زیبا سبب شده تا این بنای تاریخی یکی از منحصربفردترین بناهای تاریخی ایران و جهان باشد.
