در هفتم آبانماه سال 1357طبق مصوبه شماره 106 شورای عالی حفاظت محیط زیست، خلیج نایبند و قسمتی از دماغه نایبند (اصطلاحا به پیشرفت خشکی در دریا دماغه می گویندکه باعث تشکیل خلیج کوچکی می شود)، با هدف حراست و حفاظت از اکوسیستم جانوران کمیاب مانند قوچ و میش، کل و بز، جبیر و جیرفتی و ... به مساحت 19500هکتار به عنوان منطقه حفاظت شده نایبند برگزیده شد.
پس از 26 سال یعنی در سال 83 منطقه حفاظت شده نایبند و دماغه نایبند به همراه قسمتی از آب های خلیج فارس به عنوان اولین پارک ملی دریایی ایران ثبت و اعلام شد. میزان خشکی این پارک ملی 22500 هکتار از 49815 هکتار وسعت کل را تشکیل داده و مابقی تقریبا حدود27300 هکتار را آب فرا گرفته است.
این مکان در واقع محل اتصال کوه های عسلویه به خلیج فارس است؛ که از جنوب در مجاورت خلیج فارس، از غرب در همسایگی شهر عسلویه، از شمال در کنار روستاهای عسلویه و از شرق به شهر پارسیان استان هرمزگان ختم می شود. از شگفتی های این پارک ملی می توان به جنگل های حرا که با جزر(پایین رفتن آب دریا) و مد(بالا آمدن آب دریا) از آب سر بیرون آورده و دوباره به زیر آب فرو می روند، اشاره کرد.
علاوه برحیواناتی که در ابتدا نام برده شد، حیوانات دیگری از جمله: هوبره، تیهو، کبک، بازهای شکاری، لاکپشت نوک عقابی، لاکپشت سبز، فلامینگو و... در این منطقه زیبا زندگی می کنند. پارک ملی نایبند نه تنها محلی برای زندگی این جانوران است بلکه زیستگاه گونه های مختلف گیاهان کم نظیر و سازگار با آب شور مانند کهور ایرانی، صبر زرد، کنار، انار شیطان وانجیر معابد است.
وجود زیستگاه جانوری و گیاهی که به آن پرداختیم و همچنین جنگل های حرا، خور این منطقه ( شاخه ای از آب دریا که به خشکی داخل شده و خلیج کوچک راتشکیل می دهد خور می گویند«ویکی پدیا»)، مجتمع های دریایی و چمنزار های علف دریایی دست به دست هم داده تا طبیعتی با چشم انداز چشم نواز و بکر را به وجود آورد. دیدن این منظره از نزدیک لذت فراوانی خواهد داشت.
