ایل ممسنی فارس میراث دار قدیمی ترین سنگ نگاره تاریخ بشر است. این سنگ نگاره کورانگون نام دارد که از دوران تمدن عیلام باستان برجا مانده است. سنگ نگاره مذکور در ارتفاع صد متری از سطح زمین حکاکی شده است. محل قرار گیری این سنگ نبشته در منطقه ای تاریخی و در همسایگی کاخ جنجان و شهر لیدوما که هردو از بنا های دوران هخامنشی است قرار دارد.

کورنگان، گرانگون و کورنگون دیگر نام های این سنگ نگاری مرتفع هستند که در گذر زمان دستخوش تغییر شده اند. دمشق پایتخت سوریه امروزی هم سن و سال سنگ نگاره کورانگون می باشد که هر دو در هزاره سوم پیش از میلاد مسیح ساخته شده اند. فهلیان، در گویش محلی مردم لر زبان ممسنی فهلیون خوانده می شود که از ریشه فهلو و  به معنی دلیر است محل قرار گیری این بنا می باشد.

ماهی هایی که در آب شنا می کنند، مارهای چنبره زده؛ صفوف نیایش افراد و پادشاه عیلامی که بر تخت خود جلوس کرده متن نقاشی سنگ نگاره هستند گویا بیانگر یک نوع مراسم نیایش آب و نیایش مذهبی آن زمان مردم است.این سنگ نگاره در سال یک هزار و سیصدو پانزده در وزارت معارف و و اقاف و صنایع آن زمان به ثبت ملی رسیده است.گذر زمان باعث تخریب قسمتی از سنگ نگاره شده است به طوری که قسمتی از اثر به کلی کنده شده و به دره روبه رویی افتاده است.

سنگ نگاره مذکور  اولین بار در سال 1300 شمسی به وسیله «بارون‌افن‌هم» به شهرت جهانی رسید و سه سال بعد از آن  «اِرنست هِرتسفِلد» پروفسور و باستان شناس آلمانی، کاوش های خود را روی آن انجام داد. او دیرینگی این سنگ نگاره را 4000 سال برآورد کرد. باستان شناس المانی اعتقاد داشت که دو اتاق سنگی و گچی و پایه پلکانی نیز از دوران ساسانیان در این محوطه وجود داشته که هم اینک از میان رفته است. کورنگون شنگ نبشته ای یکتا است و تنها نمونه ای که از این نگارکَند وجود داشته  در نقش رستم مرودشت بوده و در زمان ساسانیان از میان رفته است. کارشناسان نیز از این یادمان با نام کهن ترین سنگ نگاره دینی ایرانیان در زمان عیلامی ها یاد می‌کنند که دیرینگی بیشتری نسبت به سنگ نگاره‌های ایذه در خوزستان دارد.