میاندوآب یکی از چهار جلگه حاصلخیز ایران است که در دورن مرزهای استان آذربایجان غربی قرار گرفته است. این شهر که در زبان شیرین ترکی با نام قوشاچای شناخته می شود در واقع اشاره به قرار گیری شهر در میان دو جریان آبی دارد. سیمینه رود و زرینه رود دو رودخانه پرآبی هستند که میاندوآب را در بر گرفته اند. زرینه رود را جغتای و سیمینه رود را تاتاوی نیز می نامند. در این میان رودخانه زرینه رود که با طولی در حدود دویست و سی کیلومتر، طولانی ترین رودخانه استان آذربایجان غربی است و از ارتفاعات چهل چشمه سرچشمه می گیرد شهر میاندوآب و شاهین دژ را به صورت طولی در می نوردد. این رودخانه یکی از قدیمی ترین منابع آبی دریاچه ارومیه است.
مجاورت شهر با ساحل این ررودخانه زیبا و مهم سبب شده تا تفرجگاه های زیبایی در این شهر شکل بگیرد. پارک ساحلی آتای میاندوآب یکی از اصلی ترین تفرجگاه های ساحلی این شهر زیبا و سرسبز است. اما کمی آن سوتر از پارک ساحلی و قبل از منطقه ای که چوق قورآباد نامیده می شود منطقه ای قرار دارد که با طبیعت بکر و سرسبز و زیبای خود به بهشت جواهرده میاندوآب شهره است. این منطقه که بخش هایی از آن در مجاورت رودخانه زرینه رود قرار گرفته است بسیار سرسبز و چشم نواز است. عبور رودخانه زرینه رود از این منطقه سرسبز به راستی این منطقه را به بهشتی بی بدیل مبدل کرده است. زیباترین بخش های جواهرده نیز در مجاورت زرینه رود قرار گرفته است.
این منطقه در بین مردم میاندوآب با نام بهشت جواهرده شناخته می شود. قایق سواری و ماهیگیری یکی از جذاب ترین تفریحات رایج در این منطقه زیباست. در فصل مهاجرت پرندگان نیز می توانید شاهد حضور پرندگان مهاجر در حاشیه رودخانه زرینه رود در این منطقه باشید. اگر به پرنده نگری علاقمندید می توانید سری به تالاب نوروزلو در 5 کیلومتری میاندوآب بزنید اما سواحل زرینه رود نیز معمولا پذیرای این دست از پرندگان مهاجر است. میاندوآب به سبب موقعیت جغرافیایی مناسب و حاصلخیز خود در طول تاریخ همواره شاهد حضور اقوام و قدرت های مختلفی بوده است. این شهر به مدت 500 سال به عنوان پایتخت حکومت مانایی ها شناخته می شده است.
