یکی دیگر از زیارتگاه های شهر شیراز بقعه ای معروف به سید تاج الدین غریب است که در محله دروازه کازرون و در نزدیکی بلوار سیبویه واقع شده است. این آرامگاه زیبا مدفن دو سید بزرگوار به نام های جعفربن فضل بن جعفر(ع) ملقب به تاج الدین و غریب  از نوادگان حضرت ابالفضل(ع) و محمدبن حسن مثنی ابن حسن(ع) از نوادگان امام حسن مجتبی(ع) است که نسبشان به امام اول شیعیان امام علی(ع) می رسد. به نظر می رسد بنای اولیه  بقعه این دو بزرگوار در سال های قبل از روی کار آمدن قاجار ساخته شده است. سردر ورودی این بقعه دارای کاشیکاری چشم نوازی با کاشی هفت رنگ است که نقوشی از شهدای کربلا و حوادث آن واقعه عظیم، آیات و احادیث در کنار نقوش گل و مرغ و نقوش اسلیمی بر روی آن به چشم می خورد.

بر روی کاشی کاری ها تاریخ 1301 ه.ق به عنوان تاریخ پایان کاشیکاری بقعه ذکر گردیده است. گنبد زیبا و خاص این بقعه نیز با ساقه ای کوتاه با کاشی های فیروزه ای منقش به گل های اسلیمی به رنگ فیروزه ای نیز بر فراز بقعه قرار گرفته است. دربهای ورودی این بقعه با هنر منبت کاری به زیبایی تزئین شده و آیاتی از کلام الله مجید بر روی آن نقش بسته است. بر فراز در نیز قسمتی مشبک کاری شده که بسیار چشم نواز است. با عبور از درب ورودی وارد هشتی می شود که دارای سقف طاق بندی شده با یک حالت گنبدی است. با عبور از هشتی وارد حیاط کوچک و مربعی شکل بقعه می شوید که حوضی سنگی و زیبا در وسط آن قرار گرفته است.

حیاط با درختانی زیبا و سرسبز همانند بید، چنار و اکالیپتوس پوشانده شده که نمای آرامبخشی را ایجاد کرده است. با عبور از ایوان سنگ فرش شده با سنگ مرمر سیاه وارد حرم و حسینیه سید تاج الدین می شوید. سردر  ورودی حرم نیز با هنر کاشی کاری و مقرنس کاری مزین شده که چشم انداز زیبایی را به وجود آورده است. داخل حرم با آیینه کاری های ظریفی آراسته شده است و ضریحی کوچک نیز در وسط حرم واقع شده است. در گوشه ای از حرم یک شاه نشین زیبا تعبیه شده است که با طاق و تویزه که بار ناشی از طاق را تقسیم می کند آراسته شده است. بخشی از حسینیه نیز که به امور فرهنگی اختصاص یافته و سال ها قبل محل درس و بحث طلاب جوان بوده است نیز با طاق نماهایی ساده مزین شده است.